Toen we wegreden zagen we een beetje sneeuw langs de weg liggen en grote ijspegels aan rotsen hangen. Het had die nacht toch niet gesneeuwd, maar volgens mij lag het er al een paar dagen want het was wat donkere sneeuw.
We reden richting het nationale park Arcadia. Volgens de routeplanner zouden we daar om 10 uur aankomen. Ik had in het reisboekje gelezen dat er een touristische route langs de zee liep en we besloten om die touristische route te rijden. We hebben geen zee gezien dus we besloten na een uurtje om weer verder te rijden op de snelste route. Rond 10 uur reden we langs een Denny`s en daar gingen we ontbijten.
Rond half 11 reden we weer verder naar Acadia en het lag vlak in de buurt. Toen we bij de ingang van het Nationale park kwamen, zagen we dat het helemaal was afgesloten. Je kon alleen naar het vistor center en daar was ook niks te beleven. Het was zelfs gesloten.
Ik vond het echt balen want in de reisgids stond dat het park het hele jaar open zou zijn. Maar gelukkig zag Jeroen een bordje waarop stond dat we in de winter naar een ander informatiepunt moesten rijden, dus dat deden we. Toen we daar aankwamen vroegen we of we het park in konden rijden. De parkwachter legde ons de route uit die we konden rijden want er was nog een klein gedeelte van het park open. Gelukkig was dat het gedeelte waar we graag naartoe wilden omdat daar een leuke attracie was. Die parkwachter vertelde ook dat een groot gedeelte van het park op 1 december dicht ging omdat er rond die tijd normaal gezien al veel sneeuw zou liggen.
Na de uitleg gingen we de route rijden. We stopten op een paar mooie uitzichtppunten en toen kwamen we aan bij Thunderhole. Dit zijn rotsen aan de kust en onder die rotsen zit een soort grot. Als het vloed word in de zee dan perst het water lucht in die grot en dan knalt die lucht omhoog en dan hoor je een hele harde knal. Helaas hebben wij dat knallen niet kunnen horen want daar kwam ik eigenlijk voor.
Toen reden we verder naar Jordan pond, dit was een mooi meer om eens langs te gaan wandelen.
Na het wandelen besloten we om verder te rijden naar Canada want dat zou nog een lange rit worden. Het was half 1 en volgens de routeplanner zouden we rond half 7 in Quebec stad aankomen. We stopten bij de eerste Mac. die we tegenkwamen want Jeroen moest naar de wc. Hij kocht daar nog een hele grote cola en toen vertrokken we. Na een uurtje snelweg rijden moesten we verder rijden op een hoofdweg. Dat was ongeveer 200 km op die hoofdweg rijden voordat we bij de Canadese grens aankwamen. In het reisboekje konden we ook geen snelweg meer vinden tot aan de Canadese grens. In de staat Maine wonen veel mensen aan de kust maar bijna geen mensen in het binnenland. We zijn onderweg naar de Canadese grens 2 dorpjes doorgereden, de rest was alleen maar bossen. We zijn wel een keer gestopt bij een meer die bijna helemaal bevroren was.
We kwamen ook nog borden tegen dat we moesten oppassen voor overstekende Elanden.
Rond 4 uur reden we het tweede dorpje en tevens het laatste dorpje voor de Canadeese grens binnen en daar besloten we om te gaan eten. Rond kwart voor 5 zaten we weer in de auto en we vertrokken naar canada. Inmiddels was het donker geworden maar echt lastig rijden was het niet voor Jeroen. Rond kwart over 5 gingen kwamen we bij de Canadeese grens aan.
Daar moesten we stoppen en de canadeese douane vroeg waar we naartoe gingen en hoelang we in Canada bleven. Daarna kregen we een stempel in ons paspoort en toen konden we doorrijden. We moesten nog ongeveer twee uurtjes rijden voordat we op de plaats van bestemming waren. Helaas hebben we nog niks van de omgeving meegekregen omdat het al donker was.
Om kwart over 7 waren we in ons motel en gelukkig praatte de baliemedewerker ook engels want Quebec is Franstalig en we waren bang dat ze het vertikte om engels te praten zoals in frankrijk. Toen we op onze kamer waren heb ik nog wat gecomputerd en een uurtje later gingen we slapen, we waren kapot.